تو هوای ِبغض ِ باغچه، تُو همون نیلوفر هستی
 که با دست مهربونت، زخم آینه ها رُ بستی

توی ِ قصّه ی شبونه، تو همون فرشته هستی
 که تو تکرارِ هَراسَم، شبُ از پایه شکستی
 تو همونی که می تونی،واس ِ من غزل بخونی
 توی ِ دریای ِ نگاهت، قایِق عشقُ برونی
 تو همونی که می خواستم،قصّه هام مالِ تو باشن
 گلای باغچه می خواستن، که با دستای تو واشَن
 تو همون پنجره هستی، که تو شعرام خونه داری
 توی ِ فینال ِ محبّت، می دونم کَم نِمیاری
 تو واسم زمزمه سازی، مثِه بارون واسِه دریا
 تو همون لحظه ی نابِ، چیدنِ عشقی تو رؤیا
 تو برام مایه ی شوقی، واسه رفتن تا ستاره
 مَنُ پُر کن از ترانه، واسه پروازِ دوباره...